นายท่านประหลาด คฤหาสน์ผีสิง

หลังจากตกอับจนต้องระเหเร่ร่อนอยู่นานหลายเดือน ‘เอมิล’ นักดนตรีหนุ่มน้อยก็ได้รับข้อเสนอจากชายชราคนหนึ่งให้เซ็นสัญญาเป็นนักดนตรีในการอุปถัมภ์ของ ‘นายท่าน’ เจ้าของคฤหาสน์ผีสิงบนเนินเขา รายละเอียดในสัญญามีแต่กฎประหลาดๆ ที่อ่านอย่างไรก็ไม่อาจทำความเข้าใจได้ ส่วนเนื้อหาข้อตกลงนั้นก็ยิ่งพิลึกพิลั่นยิ่งกว่า

แน่นอนว่าหากเป็นเวลาปกติ เอมิลย่อมไม่ตกลง แต่ในสถานการณ์เช่นนี้...ต่อให้ไม่โดนลวงไปฆ่า อีกไม่นานเขาคงได้ตายด้วยความหิวโหยและเหน็บหนาวอยู่ดี ดังนั้นเด็กหนุ่มจึงตกลงไปอย่างไม่ลังเล

คฤหาสน์บนเนินเขานั้นไม่ได้มีผีสิงตามข่าวลือ สิ่งที่รอเอมิลอยู่มีเพียง ‘นายท่าน’ ใช่ มีเพียงจริงๆ นอกจากนายท่านแล้วก็ไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตอื่นอีก ไม่มีกระทั่งคนรับใช้หรือพ่อบ้าน แม้ว่าคฤหาสน์ทั้งหลังจะสะอาดสะอ้าน จานชามที่ใช้แล้วไม่เคยถูกทิ้งไว้เกินหนึ่งชั่วโมง ตะเกียงทุกดวงถูกจุดรอบบ้านจนสว่างไสวในทุกค่ำคืน อาหารในครัวพร่องไป -- ก่อนจะถูกเติมจนเต็มเช่นเดิม

แต่คฤหาสน์นั้นก็ไม่เคยมีใครนอกจากนายท่าน

ท่ามกลางความผิดเพี้ยนของคฤหาสน์ที่ไร้ทางออก เอมิลยังคงทำหน้าที่ของนักดนตรีผู้ถูกอุปถัมภ์ต่อไป อย่างที่ชายชราเคยบอกไว้ ตราบใดที่นายท่านพึงพอใจ ทุกอย่างจะปกติ -- หรืออย่างน้อยๆ อวัยวะทุกส่วนของเขาก็ยังคงอยู่ครบ จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาเผลอไปรับรู้อะไรที่ไม่ควรเข้า

นายท่านทำเพียงแค่แย้มยิ้มงดงาม แต่เมื่อสบเข้าไปในดวงตาคู่นั้น เอมิลก็รู้...เขาได้แตะต้องสิ่งที่ไม่ควรแตะไปเสียแล้ว