อารัมภบท
"ช่วยด้วย" น้ำเสียงแหบแห้งแว่วยินเข้าหู พ่อเทียนหันขวับไปตามเสียงนั้นทันทีแต่ทว่าสิ่งที่ปรากฏตรงหน้ากลับมีแต่ความมืดมิด ดวงตาคู่คมกวาดมองไปรอบ ๆ บริเวณ ที่นี่คือที่ไหนตนมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร นั่นคือสิ่งที่ผุดขึ้นมาในห้วงคำนึงยังไม่ทันที่พ่อเทียนจักหาคำตอบให้ตนเองได้ จู่ ๆ ก็มีแสงสว่างวาบพาดผ่านศีรษะเป็นทางยาว พร้อมกับเสียงกัมปนาทกึกก้องดังไปทั่วบริเวณ เปรี้ยง! เรือนกายสูงโปร่งสะดุ้งจนสุดตัวก่อนจักเงยหน้าขึ้นมองด้านบน แลสิ่งที่เห็นก็คือเมฆฝนดำทะมึนพร้อมกับลมที่พัดกรรโชกส่งเสียงอื้ออึง
"ช่วยข้าด้วย"ครานี้คล้ายกับว่าเสียงนั่นดังอยู่มิไกล พ่อเทียนสอดส่ายสายตามองแล้วตะโกนออกไปว่า
"อยู่ที่ใดกันเล่า ข้ามองสิ่งใดมิเห็น" แต่ทว่าหาได้มีผู้ใดตอบกลับมาไม่ มีเพียงเสียงลมพัดยอดไผ่ดังหวีดหวิวฟังคล้ายคนร่ำไห้
"ข้าอยู่กงนี้ ข้าเจ็บ ข้าทรมานเหลือเกิน พาข้าออกไปทีเถิดหนา" พ่อเทียนผินใบหน้าไปตามคำว่า 'กงนี้' ทันที ทันใดนั่นเอง เบื้องหน้าก็ปรากฏต้นไม้ใหญ่ยืนทะมึนท่ามกลางพายุที่กำลังตั้งเค้า หลังจากเพ็งพินิจอยู่ชั่วอึดใจก็พบว่ามีเงาร่างของผู้ใดสักคนนั่งคุดคู้อยู่ใต้โคนต้นไม้ เมื่อเห็นเช่นนั้นจึงรองถามไปว่า
"ไปทำกระไรกงนั้นเล่าพ่อคูณ ฟ้าใหม่ฝนใหม่มิควรหลบใต้ร่มไม้ใหญ่เช่นนี้หนา นั่นพ่อบาดเจ็บหรืออย่างไร ไยจึงมิเดินออกมา" พ่อเทียนออกปากถามพร้อมเอ็ดไปในคราวเดียว ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกินดีหมีหัวใจเสือเข้าไปหรืออย่างไรจึงได้กล้าไปนั่งล่อฟ้าเช่นนั้น
"ช่วยข้าออกไป!" น้ำเสียงแหบแห้งคล้ายออกคำสั่งอยู่ในทีดังแว่วมาพร้อมกับเสียงครืน ๆ วาจามิเข้าหูเอาเสียเลย พ่อเทียนชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จักพ่นลมหายใจออกแรง ๆ เพราะเหนื่อยหน่ายกับความใจอ่อนของตนเอง ท่อนขาเพรียวในเกือกผ้าย่ำไปกับเศษไม้ดังกรอบแกรบ หมายใจจักเข้าไปช่วยเหลือชายผู้นั้น ขืนชักช้าได้ฟ้าผ่าตายกันพอดี
เปรี้ยง! แต่ทว่ายังไม่ทันได้ไปถึงโคนต้นไม้ ฟ้าเจ้ากรรมก็ดันผ่าซ้ำลงมาอีก คราวนี้ใกล้เสียจนหูดับรู้สึกร้อนวูบแสบหน้าเลยทีเดียว ฉับพลันดวงตาก็จับจ้องไปยังผู้ที่ร้องขอความช่วยเหลือด้วยความเป็นห่วง แต่ทว่าสิ่งที่เห็นกลับทำเอาพ่อเทียนต้องเบิกตาค้าง ชายผู้นั้นกำลังถูกกระไรบางอย่างดึงกระชากจากด้านหลังจนล้มหงายไปกับโคนต้นไม้ เรือนกายผ่ายผอมดิ้นรนแลร้องตะโกนอย่างตื่นตระหนก ก่อนที่ร่างทั้งร่างจักลอยหวือขึ้นไปด้านบน
"เหวย เหวย หยุดประเดี๋ยวนี้!" พ่อเทียนร้องตะโกนขึ้นสุดเสียงหมายพุ่งเข้าไปช่วยเหลือผู้ที่กำลังถูกเชือกเส้นใหญ่ดึงรั้งลำคอ แต่ทว่าทำอย่างไรก็ไม่สามารถขยับตัวได้เลย เมื่อก้มมองท่อนขาของตนเองกลับพบเรื่องที่น่าตกตะลึงมากกว่าเดิม เพราะสิ่งที่ไต่ตามตัวอยู่ในเพลานี้คือมือคน จักเอ่ยว่ามือคนก็มิถูกนัก เพราะมีเพียงมือมิมีตัวคน
"อ๊าก ปล่อยกู!" พ่อเทียนดิ้นรนหนีออกจากเงื้อมมือผีเหล่านั้นด้วยความตื่นตระหนก ไม่ว่าจักทำอย่างไรก็ไม่สามารถหลบหนีมันพ้น มันเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างรวดเร็ว จากหนึ่งคู่ก็เพิ่มเป็นสอง จากสองก็เพิ่มเป็นสี่ กลิ่นซากศพเหม็นเน่าลอยเข้าจมูกชวนคลื่นเหียนจนแทบจักทนมิไหว พ่อเทียนทำได้เพียงสบัดตัวอย่างเอาเป็นเอาตาย ทว่าร่างกายกลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย จนในที่สุดก็ถูกมือผีดึงรั้งจนหงายหลังล้มโครมลงไปกับพื้น สุดสายตาของพ่อเทียนปรากฏชายผู้นั้นกำลังดิ้นรนเอาตัวรอด เชือกเส้นใหญ่รัดพันรอบลำคอกำลังสูบเอาลมหายใจออกจากร่าง เจ้าตัวดิ้นพล่านด้วยความหวาดกลัวแลทรมาน ในเพลานั้นนั่นเอง สายตาของพ่อเทียนก็ประสานเข้ากับดวงตาแดงก่ำที่กำลังเหลือกปลิ้น
"ชะ ช่วยข้า ด้วย" ชายผู้นั้นเอ่ยขึ้นด้วยความทรมาน พร้อมกับกระตุกเกร็งอย่างรุนแรงหลังจากนั้นก็แน่นิ่งไป เหตุการณ์ตรงหน้าเกิดขึ้นเพียงชั่วลมหายใจเข้าออกแต่กลับยาวนานราวกับชั่วกัปชั่วกัลป์ ลมพายุพัดกรรโชกมาหอบหนึ่งส่งผลให้ร่างที่ห้อยต่องแต่งตรงหน้าไหวเอนดัง เอี๊ยด! เอี๊ยด!! พ่อเทียนได้แต่เบิกตาค้างก่อนจักกรีดร้องขึ้นมาอย่างสุดเสียง เมื่อเห็นว่าผู้ที่ถูกแขวนคอ
อยู่ตรงหน้าคือตนเอง!
