ไพศาลเป็นตำรวจหน่วยงานพิเศษที่ได้รับมอบหมายให้ไปสืบข้อมูลของบาร์สุราลัย บาร์ที่รู้จักในวงการใต้ดินอย่างแพร่หลายว่าหากต้องการที่จะฆ่าใครให้มาที่นี่ แม้จะเป็นที่รู้จักไปทั่วทั้งในวงการของพวกทำงานผิดกฎหมายและทางตำรวจ บาร์แห่งนี้กลับไม่เคยได้รับการสืบสวนเลยแม้แต่ครั้งเดียว
และคนที่เสนอตัวไปสืบความลับของบาร์แห่งนี้เป็นครั้งแรกก็คือ
ไพศาล
"สวัสดีครับไม่ทราบว่าต้องการที่จะรับอะไรดีครับ"
"นิมมานรดีหนึ่งที่"
"หืม ลูกค้าใหม่สินะครับ พอดีช่วงนี้ร้านเราขาดคนไปหน่อย รอได้ใช่ไหมครับ" ไพศาลมองบาร์เทนเดอร์ผมทองที่ฉีกยิ้มกว้างให้ตัวเองด้วยสายตาเรียบนิ่ง เขาหยิบเอากระเป๋าเงินที่ได้รับมาจากผบ.ยื่นให้กับอีกฝ่ายไปตามที่ได้รับคำสั่ง บาร์เทนเดอร์หลุบตามองกระเป๋าเงินที่เขาส่งให้ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
"ฮะๆ คุณลูกค้าใจร้อนน่าดูเลยนะครับ งั้นเดี๋ยวผมจะเตรียมเครื่องดื่มให้ทานเล่นก่อนนะครับ"
มันเป็นครั้งแรกที่ไพศาลได้เจอกับเชาวน์ ดีลเลอร์ที่รับงานให้กับพวกนักฆ่าในบาร์ลับ
คนที่ทำให้ชีวิตของเขาพังไม่เป็นชิ้นดี
โครม!!
"ขอโทษนะครับคุณ เอื้อลูกเป็นยังไงบ้าง!!"
"ฮือออออ มะม๊าาาา ฮือออออ" ไพศาลวิ่งเข้าไปหาลูกที่วิ่งชนโต๊ะบนชายหาด ตาสีฟ้าเบิ่งกว้างเมื่อเห็นว่าลูกชายของตัวเองกำลังขยุ้มหัวของคนแปลกหน้าอยู่บนพื้น เด็กน้อยดึงเส้นผมในมือของตัวเองไปซ้ายทีขวาทีตามจังหวะที่ร้องเรียกหาคนเป็นพ่อ
"โอ๊ยๆๆๆ ปล่อย ปล่อยสิวะไอ้เด็กบ้า!!!
"อย่าสิลูกไปกระชากหัวพี่เขาแบบนั้นได้ยั-" ไพศาลหยุดชะงักค้าง เขาเลิกคิ้วสูงมองชายผมทองที่ถูกลูกชายวัยสี่ขวบของตัวเองกระชากหนังหัวอยู่บนพื้นทรายด้วยสายตาเรียบนิ่ง ดวงตาสีฟ้าฉายประกายเย็นชาออกมาแทบจะทันทีที่เห็นหน้าคมคายของอีกฝ่าย
"ลุงจะยืนมองไปถึงเมื่อไหร่วะ!! ลูกลุงกระชากหัวผมอยู่นะลุง!! เอาลูกลุงออกไปจากตัวผมได้ล่ะ!!" ทั้งน้ำเสียงและใบหน้าของมันทำให้ภาพในอดีตไหลย้อนกลับมาเป็นฉากๆ ผมสีทองนั่น หน้าตาแบบนั้นเขาไม่มีทางลืมไปได้หรอก
เพราะงั้นเอื้อลูกรัก..
กระชากหัวมันต่อไปเลยลูก!!
อย่าหยุด!! เอาให้หนังหัวมันหลุดติดมือด้วยยิ่งดี!!
ให้มันหัวล้านไปตั้งแต่อายุยี่สิบต้นๆไปเลยครับลูกป๊า!!!!
"ลุงเลี้ยงลูกประสาอะไรถึงได้ร้องไห้ไปกระชากหัวคนอื่นไปวะ? ผมหัวล้านขึ้นมาจะทำยังไงครับลุง?"
"ขอโทษแล้วกันนะครับ ลูกผมยังเด็ก ไม่ค่อยรู้เรื่อง"
"เด็กไม่รู้เรื่องแล้วผมต้องให้อภัยไหม? ลุงเป็นพ่อก็หัดสั่งสอนลูกเสียบ้าง เลี้ยงลูกไม่เป็นแล้วจะมีทำไม เด็กเปรตแบบนี้" คิ้วของไพศาลกระตุกยิกๆ ตามองร่างสูงของเชาวน์หรือ'สุราลัย'ที่กำลังเกาหัวของตัวเองไปมาเพื่อบรรเทาความเจ็บ
ฮะๆๆ เด็กเปรตอย่างงั้นเหรอ?
เด็กเปรตที่มึงด่าก็ลูกมึงไหมไอ้หัวฝอย!! ลูกกูได้มึงมาทั้งตัวยังจะมีหน้ามาด่าอีกหรือไง? เหมือนกันตั้งแต่หัวจรดเท้าขนาดนี้คิดว่าลูกกูได้ใครมาล่ะ!?
ไอ้เด็กเวรนี่มันจำเขาไม่ได้จริงไหรือไงกัน เอาจริงน่ะเหรอ
มันจำคนที่มันเปลี่ยนเป็นโอเมก้าไม่ได้จริงๆน่ะเหรอวะ!!?
"ฮึก เอื้อไม่ใช่ ฮึก เด็กเปรตนะ!!"
"ตัวแค่นี้กล้าตะคอกใส่ผู้ใหญ่เหรอไอ้เปี้ยก อย่าคิดว่าเด็กแล้วพี่จะไม่กล้าตีนะเด็กนี่"
"ฮือออ มะม๊าาาาา เอื้อไม่ชอบพี่คนนี้เยย ฮือๆๆๆ"
"..." เด็กตัวเล็กในอ้อมกอดพูดพร้อมกับตีมือกับอากาศไปทางอัลฟ่าหัวทอง เส้นผมที่ยังติดอยู่ในมือทำให้เชาวน์ชี้นิ้วเถียงกับเด็กสามขวบต่อ
จะเรียกว่าอัลฟ่าคงไม่ได้สินะ
ก็ไอ้เด็กนี่มันเป็นอีนิกม่า
และก็เป็นคนเดียวกับที่ทำให้อัลฟ่าอย่างเขาท้อง
นิยายเรื่องนี้
Enigma x alpha
พระเอก (ลูก) หมาธงเกือบแดง
นายเอกอายุมากกว่า
แสนดีกับทุกคนเลวกับเธอคนเดียว (?)
เคะลุงเคะกล้ามจงเจริญเช่นเดิมค่ะ (ยิ้มหวาน)
