เชลยเจ้าดวงใจ

“เอามือสกปรกของเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้นะ”

ไป่อิงเบือนหน้าหลบหนีจากฝ่ามือเขา นางรู้สึกสะอิดสะเอียนที่ต้องอยู่ใกล้ศัตรูที่นำกำลังบุกเข้าทำลายบ้านเมือง และฆ่าบิดามารดาของนาง นางมองเขาด้วยแววตาเกลียดแค้นอย่างยิ่ง

ห่าวเฉินยิ้มเย็น ยิ่งนางขัดขืนเขาก็ยิ่งอยากเอาชนะจึงประทับปากลงที่กลีบปากนาง

"อึก"

ริมฝีปากร้อนผ่าวบดเบียดลงที่ริมฝีปากของนาง เขาพยายามจะแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากหญิงสาว

ไป่อิงฝืนทนจนสุดจะกลั้น เมื่อนางเผยอปากขึ้น ลิ้นร้อนของเขาก็แทรกเข้ามา นางจึงขบฟันลงกัดลิ้นเขา

"โอ๊ย "

ห่าวเฉินต้องรีบถอนปากออก แล้วร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เพี๊ยะ !

ฝ่ามือใหญ่ตบเข้าที่ใบหน้าสวยของไป่อิงเต็มแรงจนร่างบางทรุดฮวบลงพื้น  แรงนั้นทำให้ปากบางแตกจนเลือดไหลออกมา

“นังเชลยตัวดี พูดดี ๆ ไม่ชอบ ชอบให้ข้าใช้กำลังใช่หรือไม่”

พูดจบ เขาก็กระชากเสื้อนางจนขาด เพื่อทำให้นางอับอายต่อหน้าเหล่าทหารนายกอง

แคว่ก !

“อ๊าย ไม่นะ ฮือ ๆ”

ไป่อิงกรีดร้องออกมาทั้งน้ำตา นางไม่เคยถูกหยามเกียรติเช่นนี้มาก่อน  สองมือน้อยพยายามปัดป้อง และกำผ้าที่เหลือเอาไว้เพื่อปิดบังเนินเนื้อขาวผ่อง