โซ่รักสายน้ำผึ้ง

“แม่ฮะ ตะวันมาแล้ว”
เสียงของเด็กชายตัวน้อยที่ตะโกนมาทำให้มฤเคนทร์ต้องหันไปมองตาม ก็เห็นเป็นเด็กชายวัย ห้าขวบที่อยู่ในชุดนักเรียนแบบอนุบาล กำลังยืนยิ้มแฉ่งเห็นฟันขาวๆ
มฤเคนทร์จ้องใบหน้าของเด็กชายด้วยความรู้สึกดีใจ อยากจะเข้าไปกอดลูกชายตัวน้อยของเขา
“ลูกพ่อ...”
อาทิตย์ทำสีหน้าขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัย
“คุงลุงมาตี้นี่ได้งายอ่ะ” เด็กชายชี้นิ้วป้อมๆมาที่มฤเคนทร์และยังถามเขาด้วยคำที่เด็กน้อยนั้นยังพูดไม่ค่อยชัดเท่าไหร่
“ตะวัน” ร่างบางของช่อผึ้งรีบวิ่งเข้ามาโอบกอดร่างของลูกชายตัวน้อย “ใครมาส่งลูกเหรอ”
“น้าดาวมาส่งฮับ... แล้วแม่ฮะคุงลุงคนเนี้ย มาหาครายหรอ” ลูกชายเธอยังถามเหมือนเดิม
“เอ่อ... คะ... คุณลุงเป็น... ลูกค้าของแม่ครับ เขามาซื้อขนมของแม่”
“เหรอครับ” น้องตะวันได้หันมามองชายร่างสูงที่ตนเรียกว่า ‘คุณลุง’
“ตะวันครับ ตะวันไปเล่นข้างหลังร้านก่อนนะครับ เดี๋ยวแม่ขอคุยกับลูกค้าแม่ก่อนนะครับ”
“ฮับ” เด็กชายตัวน้อยซอยเท้าเล็กๆเดินไปที่หลังร้านตามคำที่ผู้เป็นแม่บอก
“ทำไมเธอถึง...”
“อย่ายุ่งกับลูกของฉัน ออกไปจากร้านนี้เดี๋ยวนี้ฉันไม่ต้องการจะเห็นหน้าคุณ ออกไปซะ!”
มฤเคนทร์ยืนหน้านิ่งพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเองให้มากที่สุด
เขาจะกลับมาที่นี่อีก!