ความทรงจำในคืนพระจันทร์เต็มดวง

ไม่ว่าผมจะเดินเร็วแค่ไหน ระยะทางไกลเท่าไหร่ เขาก็ยังคงเดินตามหลังผมมาห่างๆ เสมอ 

แม้ผมจะไม่เคยหันกลับไปมองหรือต่อว่าเขา เขาก็ไม่เคยหยุดเดินตามหลัง

เด็กชายข้างบ้านที่อายุน้อยกว่าสองปี

ใบหน้าเล็กๆ แสดงสีหน้าหวาดหวั่นทุกครั้งที่ผมมองตาขวางใส่ ถึงจะกลัวแต่ก็ยังคงเดินตามผมกลับจากโรงเรียนเสมอ

ไม่เคยชอบเลยกับการที่มีเขาคอยตามทุกครั้งแบบนี้ ผมเฝ้าบ่นกับตัวเองขอให้เขาเลิกเดินตามผมกลับบ้านสักที

จนวันหนึ่ง…

...วันที่ต่อให้ผมหันกลับไปอีกสักกี่ครั้งก็จะไม่มีวันมองเห็นเขาอีกต่อไป