คุณพระภัคดีคนนี้น่ะเหรอที่ลูกชอบ

"ขุนพัชรเจ้ากำลังทำอะไรอยู่หรือ"ขุนพิทักษ์เอ่ยถาม

ขุนพัชรเงยหน้าขึ้นจากภาพวาดรอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้า

"ข้ากำลังวาดภาพดอกบัวหลวงอยู่ขอรับคุณพี่" ขุนพัชรตอบ

ขุนพิทักษ์เดินเข้าไปใกล้แล้วก้มลงมองภาพวาด

"งดงามยิ่งนักฝีมือเจ้าพัฒนาขึ้นมาก" ขุนพิทักษ์เอ่ยชม

"ขอบพระคุณขอรับ" ขุนพัชรตอบ

ขุนพิทักษ์นั่งลงบนตั่งไม้ข้างๆ ขุนพัชรแล้วเอ่ยถามว่า

"เจ้าได้ยินข่าวเรื่องคุณพระภักดีฯ หรือไม่"

"คุณพระภักดีฯ?คุณพระภักดีบริรักษ์ นายทหารแห่งกองตระเวน น่ะหรือขอรับ?" ขุนพัชรถามแววตาเป็นประกาย

"ใช่ได้ยินว่าเมื่อคืนนี้คุณพระภักดีฯ จับโจรผู้ร้ายได้หลายคนเก่งกาจยิ่งนัก" ขุนพิทักษ์กล่าว

"จริงหรือขอรับคุณพระภักดีฯ ช่างกล้าหาญยิ่งนัก" ขุนพัชรเอ่ยชมแก้มแดงระเรื่อ

ขุนพิทักษ์สังเกตเห็นท่าทางของขุนพัชรก็อดที่จะยิ้มไม่ได้

"เจ้าชื่นชมคุณพระภักดีฯ มากนักหรือ" ขุนพิทักษ์ถาม

"ก็... ก็ใช่ขอรับคุณพระภักดีฯ เป็นชายชาตินักรบรูปงามองอาจกล้าหาญเป็นที่เลื่องลือไปทั่วพระนคร" ขุนพัชรตอบก้มหน้างุด

"แล้วเจ้าเคยพบคุณพระภักดีฯ หรือไม่" ขุนพิทักษ์ถามต่อ

"ข้า... ข้าเคยพบคุณพระฯ เพียงครั้งเดียวขอรับ" ขุนพัชรตอบเสียงแผ่วเบา

"เมื่อใดกัน" ขุนพิทักษ์ถามอย่างใคร่รู้