ดวงใจตงฉิน

“มาแถวนี้บ่อยไหม” ชิดจันทร์ทำตัวไม่ถูก คือเธอไม่ได้สนิทกับเขาขนาดนั้น แต่คนตรงหน้าทำตัวตามสบายเกินไปแล้ว เขาดูเป็นธรรมชาติมากทั้งที่เราเพิ่งรู้จักกันแค่หนึ่งครั้งถ้วน! “ไม่บ่อยค่ะ นานๆ จะมาที บ้านอยู่ไกลเดินทางไม่ค่อยสะดวก” “แล้ววันนี้คือสะดวก?” ตงฉินถาม เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ชิดจันทร์ถึงกับหน้าเหวอ คือเธอก็แค่ตั้งใจเอาขนมมาขอบคุณเขาเฉยๆ แต่เขาดันถามอะไรชวนอึดอัดใจชะมัด “วันนี้เลิกงานเร็วค่ะ” เธอตอบได้แค่นั้น เพราะขนมมาเสิร์ฟพอดี เขาก็ไม่วายยังจะถามต่อ “หมาชื่ออะไรนะ เหมือน…วอๆ อะไรสักอย่าง” ทั้งที่เขาจำชื่อมันได้ขึ้นใจ “วอแวค่ะ ชื่อวอแว” แค่อยากโยนหมาถามทาง “แล้วเจ้าของหมาล่ะ” “คะ?” “ชื่ออะไร เจ้าของหมาน่ะ” “บีค่ะ” ได้ผลด้วยแฮะ ตงฉินกระตุกยิ้ม “ดูแล้วเฮียน่าจะแก่กว่าหลายปี งั้นบีเรียกเฮียตงก็แล้วกัน” แก่กว่าหลายปีอะไรก่อน อายุเขาไม่น่าห่างจากเธอเกินห้าปีหรอก แล้วอะไรคือให้เรียกแบบสนิทชิดเชื้อเบอร์นั้น ชิดจันทร์มองคนตรงหน้าไม่ละสายตาตัดสินใจถามกลับ “จีบป่ะเนี่ย?”