ตรวนหว่านรัก

ร่างหนาเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่มหนานุ่ม กระชับหมอนข้างให้แน่นขึ้นอีก เขารู้สึกว่ามันนุ่มนิ่มกว่าทุกวัน และมันก็...หอมมากด้วย “คุณ! ตื่น” “อื้ออออ...เสียงใครมาปลุกแต่เช้าวะ” “คุณ เอาแขนออกจากตัวฉันได้แล้ว” อื้ออออ...ภาคินหงุดหงิดจนอยากจะบีบคอคนที่มาขัดจังหวะเวลานอนของเขา จนต้องลืมตาขึ้นมาดูว่าใครกันที่กล้ามารบกวนเวลาส่วนตัวแบบนี้ “เฮ้ย!!!...มาได้ไงวะเนี่ย” ภาคินจำเธอได้ แต่...เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้ว...แล้วในสภาพที่ทั้งเขาและเธอ...ภาคินรวบรวมสติที่มีนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน “ฉิบหายแล้ว!!” สติยังไม่ทันจะกลับมาครบถ้วน ยังไม่ทันจะเอ่ยปากพูดอะไรเสียงคนที่เพิ่งลงจากเตียงก็ดังขึ้น “เมื่อคืนเป็นเหตุสุดวิสัย คุณเมา ฉันเมา เรื่องที่เกิดขึ้นให้คิดว่าไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน คุณไม่พูด ฉันไม่พูด ทุกอย่างคือจบ” ภาคินพยายามรวบรวมสติอีกครั้ง “ดะ...เดี๋ยวนะ คุณจะให้ผมคิดว่าไม่มีอะไรทั้งที่เมื่อคืนเราฟัดกันกระจุยกระจายขนาดนี้เนี่ยนะ” ใช่เขาเมา แต่เขาก็รู้ตัวดีว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง ดูจากสภาพห้องที่เละขนาดนี้ แน่นอนว่าทั้งเขาและเธอใส่กันไม่ยั้งทั้งคู่ เขาจำได้ ฤทธิ์แอลกอฮอล์ไม่ได้ทำให้เขาสมองเสื่อม “เรื่องนี้ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน ขอตัวนะ ฉันมีธุระต้องไปทำแต่เช้า” “เฮ้ย! คุณ เดี๋ยวก่อน นี่คุณคิดว่าเรากำลังคุยเรื่องดินฟ้าอากาศกันอยู่หรือไง เราเพิ่งจะ...” “ค่ะ ข้างนอกอากาศดี แค่นี้ใช่ไหม ฉันสายแล้ว” ปัง!! เสียงปิดประตูของคนที่ลุกขึ้นมาแต่งตัวจนเสร็จเดินออกจากห้องไปไม่หันมามองหน้าเขาสักนิด อากาศดีงั้นเหรอภาคินหันหน้าไปยังหน้าต่างที่มีม่านสีขาวปิดไว้เพียงครึ่งเดียวเท่านั้น “ดีกับผีน่ะสิ!!” สายฝนที่เทกระหน่ำอยู่ด้านนอกยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดให้ภาคินเป็นสองเท่า