ต่ำกว่าไพร่

"เพราะอีเป็นทาส นายขายยังไงก็ต้องยอม อั๊วะมีเงินก็แค่จ่ายซื้อมา"
"ไม่ใช่ว่าอีราคาถูกหรอกรึ"
"นั้นก็ใช่ อียังหนุ่มยังสดอยู่ขายได้แน่ ๆ ทำเงินให้เราพอจะนั่งสำเภากลับแผ่นดินใหญ่แน่นอน"
"ก่อนจะขายไปชำเราให้ใคร ข้าซื้อขาดได้หรือไม่"
"ลื้อเป็นใคร?!"

-----

"ชื่อเจ้าคือผลไม้รสเปรี้ยวอมหวานใช่หรือไม่"
"ขอรับ"
"มะเฟืองรสหวานอมเปรี้ยว แต่ดูท่าเจ้าจะเปรี้ยวซ่าเฉพาะยามอยู่บนตัวพี่...ถูกมั้ย"
"!!!"
"ยามหมดฤทธิ์รัก อาอารมณ์ร้อนแรงทุเลา เจ้าก็หลงเหลือเพียงความหวานจนพี่อยากทำให้เจ้าเปรี้ยวเข็ดฟันอีกสักครา"
"พะ พอแล้วขอรับ"

-----

"คุณเฟืองไม่ได้มีอะไรเสียหายนะขอรับ น้องเป็นถึงลูกเจ้าพระยา"
"น้องงั้นรึ? แต่แม่มันก็เป็นแค่ไพร่ใต้ถุนเรือน ทั้งคนที่เจ้าเรียกว่าน้องบอกว่าเป็นคนรักอย่างเต็มปาก ก็ได้มาจากการซื้อไถ่มาจากซ่อง! แค่นี้ก็เพียงพอให้เก็บมันไว้ได้แค่ท้ายครัว อย่าได้เอามาออกเรือนเคียงคู่ลูกของแม่!"

-----

"งั้นข้าขอซื้อลูกข้าคืน! กี่เบี้ยคุณหลวงรีบบอกมา"
"ไม่ขายขอรับ ถึงขายเห็นทีเจ้าพระยาจักไม่มีเบี้ยพอซื้อ"
"กระไรนะ!" จากที่อยากจะจบเรื่องราวโดยเร็วและถูกต้องตามกฎมณเฑียรบาลในการซื้อขายทาส เจ้าพระยากลับต้องเลือดขึ้นหน้าเมื่อถูกหาว่าไม่มีเบี้ยที่จะไถ่ตัวลูกคืนมา