ร้อยเล่ห์...นายเหมันต์

"นาย...มาอยู่ห้องของฉันได้ยังไง" ฉันเปล่งเสียงตะกุกตะกัก ดึงผ้าห่มออกจากตัวลุกขึ้น แล้วก็ต้องรีบดึงปิดไว้ที่เดิมเพราะข้างใต้ผ้าห่มมีเพียงเสื้อชั้นในตัวบางและกางเกงในตัวจิ๋วเท่านั้น

มันเกิดอะไรขึ้น ฉันพยายามย้อนความทรงจำแต่ก็ย้อนไปถึงบ่ายเมื่อวานเท่านั้น ฉันชวนเด็กหนุ่มซึ่งเป็นช่างทำโรงเรือนปลูกต้นไม้อยู่กินข้าวกลางวันด้วย จากนั้นปรเมศขึ้นมาหาที่ห้อง เรามีปากเสียงกันเพราะเขาเข้าใจผิดว่าฉันแอบนัดนายเหนือเพื่อนของเขาไว้ก่อน ซึ่งมันก็ไม่ผิด ฉันนัดเพื่อนของปรเมศไว้ก่อน แต่นัดเรื่องงานช่าง ไม่ใช่เรื่องอย่างที่ปรเมศคิด

"คุณเมา" เขาตอบยิ้ม ๆ "นี่จำอะไรไม่ได้เลยหรือไง" แววตาแปลก ๆ นั่นทำให้ฉันหายใจไม่ทั่วท้อง

เขาไม่เคยทำแววตาแบบนี้ใส่ฉันมาก่อน มันเป็นแววตาแบบที่คนใกล้ชิดกันจะส่งให้กันเท่านั้น...หมายความว่า

ฉันหยุดหายใจ ไม่อยากจะคิดต่อ มองร่างสูงที่ตอนนี้กำลังยืนเปลือยอกมีผ้าขนหนูสีชมพูของฉันพันกายอยู่ ก้าวยาว ๆ มาที่กลางห้องซึ่งมีกางเกงยีนของเขาวางอยู่หมิ่น ๆ ที่ปลายเตียง