วิวาห์สำรองรัก | False Wedding

"ถามเจ้าสาวดีกว่าค่ะว่าไปเจอคุณเจ้าบ่าวที่ไหน"
คำถามที่ออกมาจากปากพิธีกรทำหญิงสาวน้ำท่วมปากอยู่นาน มือบางกำไมโครโฟนแน่น แต่ทันทีที่จะยกขึ้นตอบ ก็ถูกมือหนาคว้าไปตอบแทน

"ขอโทษด้วยนะครับ พอดีเจ้าสาวผมพูดไม่ค่อยเก่ง แล้วก็ความจำ...ไม่ค่อยดีด้วยน่ะครับ ผมขออนุญาตตอบแทนจะครับ เราสองคนเจอกันที่...ร้านอาหารแห่งหนึ่ง วันที่เราเจอกันผมนัดลูกค้าไว้ที่นั่น ผมไปเข้าห้องน้ำครับ แล้วเผอิญชนกับเธอเข้า แต่มันเป็นความผิดผมเองแหละครับที่ผมไม่ทันระวัง ผมทำเสื้อเธอเปียกด้วยผมขอโทษเธอ เธอก็ไม่ได้ติดใจหรือโกรธอะไรผมเลยครับ ผมเลยประทับใจในตัวเธอ..." จิรัฐพงค์หยุดเว้นจังหวะมองหน้าหญิงสาวหวานซึ้ง จนวิมวิกาได้แต่มองอย่างอึ้งๆ

ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจ เจ้าเล่ห์มาก เขาแต่งเรื่องได้เป็นเรื่องๆ เชียว
วิมวิกาคิดอยู่ภายในใจ สายตามองการกระทำที่จิรัฐพงค์กำลังทำอยู่ ปากบางคลี่ยิ้มออกเจือนๆ ให้กับเจ้าบ่าวของตัวเอง งานนี้เธอต้องเล่นตามน้ำไปก่อน

"ครับ จากนั้นผมก็มารู้ทีหลังครับว่าเธอ...เป็นพนักงานบริษัทของผม เธออยู่แผนกบัญชี ผมพาเธอไปเลี้ยงข้าวเพื่อเป็นการไถ่โทษที่ทำเสื้อเธอเปียกครับ ตั้งแต่วันนั้น เราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นครับ และรู้สึกชอบเธอ จน..." จิรัฐพงค์หันกลับมามองหน้าหญิงสาวอีกครั้ง ก่อนเอ่ยประโยคหนึ่งออกมา

"จน...มันกลายเป็นความรักครับ" แววตาที่หวานซึ้ง กับประโยคที่เอ่ยออกมาทำเอาวิมวิกาลืมหายใจไปชั่วขณะ ถึงแม้จะเป็นการเสแสร้งแกล้งทำขึ้น แต่ทำไมมันมีอิทธิพลกับเธอมากมายอย่างนี้