วุ่นวายนัก...ชีวิตข้า

ชีวิตของข้า...หรงชินอ๋องไม่เคยวุ่นวายมาก่อน หากไม่ใช่เพราะพี่ชายตัวดี ที่มีราชโองการสมรสพระราชทานให้ข้าแต่งกับหวางเฟยผู้นี้ ข้าไม่ชอบกินอาหารรสจัด...นางก็จะชอบกินรสจัด ข้าไม่ชอบเสียงดัง...นางก็ทำให้จวนข้าไม่สงบ ข้าไม่ชอบคนพูดมาก...นางก็พูดเป็นต่อยหอย ข้าชอบใส่เสื้อผ้าสีพื้นๆ...นางก็เย็บตัดเสื้อสีแสบสันต์ให้ข้า หวางเฟยผู้นี้ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ข้าหาเหตุขอหย่าขาดจากนางกับพระเชษฐาและเลี่ยงการเข้าหอทุกค่ำคืน แต่นางคงไม่รู้หรอกว่า...ยิ่งนางปั่นป่วนชีวิตข้ามากเท่าไหร่ ข้าก็ยิ่งไม่อาจปล่อยนางไปได้ หวางเฟย...เจ้าใช้ลูกล่อมา ข้าก็จะใช้ลูกชนสู้กับเจ้า หึหึหึ!!! หลิงหลิงซี : ท่านพี่เป็นพวกกามวิตถาร ข้าไม่มีทางยอมร่วมหอกับเขาแน่ ถึงฝ่าบาทจะพระราชทานสมรสลงมา ข้าก็จะทำให้เขาหย่าขาดจากข้าให้จงได้ จางปี้ (บ่าวคนสนิท) : คุณหนูเจ้าคะ...เรื่องที่ท่านอ๋องเป็นกามวิตถาร เราต่างรู้กันอยู่ว่าเป็นข่าวลือโคมลอยนะเจ้าคะ หลิงหลิงซี : ... จางปี้ (บ่าวคนสนิท) ยิ้มกริ่ม : หรือคุณหนูกลัวการเข้าหอกับคลอดลูกเจ้าคะ? .................................... เฮ่อหมิงหราน : อู๋จวง...อะไรที่ข้าไม่ชอบ นางชอบทำ อะไรที่ข้าชอบ นางจะไม่กระทำ นางไม่อยากให้ข้าโปรดปรานนางหรือไร อู๋จวง (องครักษ์คนสนิท) : กระหม่อมคิดว่าหวางเฟยคงกำลังดื่มน้ำส้มสายชูไปหลายไหพะยะค่ะ เฮ่อหมิงหราน : ... อู๋จวง (องครักษ์คนสนิท) : ปลดสนมทั้งสามก็สิ้นเรื่องพะยะค่ะ ........................... เฮ่อเซียว : ท่านพี่หน้าแมว ข้าอยากกินซาลาเปาเจ้าค่ะ หลิงเหอ : ใครหน้าเหมือนแมวกัน ข้าเป้นชายรูปงามที่สุดในต้าจิ้งต่างหากเล่า เฮ่อเซียว : (จิกตามองอย่างดูถูก)