Color Rush เล่ม 2 (เล่มจบ)

ด้วยความที่เขาเคยชินกับโลกสีเทาใบนี้มาตั้งแต่เกิด
การเป็นโมโน (ผู้ป่วยโรคประสาทไม่รับรู้สี) จึงไม่ได้ทำให้ชีวิตชเวยอนอูลำบากมากนัก
แต่การที่ต้องมารู้จักกับคู่ชะตาที่เรียกกันว่าโพรบแบบโคยูฮันนี่สิที่น่าหนักใจ
เพราะพอเจอกันได้ไม่นาน อีกฝ่ายก็เอาแต่พูดว่า ‘นายสวยจัง’ ไม่ก็ ‘ทำหน้าเหวอก็ยังสวย’
หรือแม้กระทั่ง ‘หน้าตอนไม่พอใจก็ยังสวย’
แถมยื่นข้อเสนอพิลึกๆ มาให้อีกว่า
‘เดี๋ยวฉันจะทำให้นายรู้จักสีเอง นายแค่ให้ฉันดูหน้านายก็พอ’
ทั้งที่ปกติโพรบส่วนใหญ่มักจะต้องพยายามออกห่างโมโน
เพราะกลัวผลพวงที่ตามมาจากการยึดติดมากเกินไปของอีกฝ่าย
แต่ทำไมคนคนนี้ถึงได้ขยันเข้าหาเขามากเสียจริงนะ

ลำพังการตามหาแม่ที่หายออกจากบ้านไปตั้งหลายปี ชีวิตก็ยุ่งยากมากพอแล้ว
ยังต้องมารับมือกับโพรบนิสัยแปลกๆ แบบนี้อีก
ช่างน่าสงสารจริงๆ เลยชเวยอนอู