Miss you for infinity ดั่งความคิดถึงเป็นอนันต์

“อะไรยิ่งใหญ่กว่าการจากลา” ฟาติมายกมือปาดน้ำตา “ในเมื่อความสุขไม่เคยอยู่กับเราชั่วนิรันดร์”


..

ฉันผุดลุกจากเตียง ออกแรงพาร่างกายอันอ่อนล้ามุ่งไปยังจุดหมายแห่งใจ สองขาระโหยโรยแรงวิ่งมานานเท่าใดไม่อาจรู้ รู้เพียงแค่ว่านิโคลัสไม่ได้อยู่ไกลเกินเอื้อมอีกแล้วเมื่อฉันสอดแขนโอบกอดเขาจากด้านหลัง
“นิค...”
นิโคลัสชะงักงัน...
ใจพลันหล่นวูบเมื่อเขาปลดแขนฉันออกจากเอว แต่ช่องว่างระหว่างเราว่างเปล่าได้ไม่นานนัก ความอบอุ่นก็กลับคืนมา เพราะเขาโผกอดฉันทันทีที่ตัวเองเป็นอิสระ ตอนนี้กลายเป็นว่าฉันจมอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งของเขาแทน
“เธอหายโกรธฉันแล้วเหรอ”

“ฉันคิดถึงนาย” ฉันกลับคิดถึงเขาแทบบ้า กอดรัดเขาไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหายไปอีกคน
“ฉันก็คิดถึงเธอ” เสียงทุ้มแหบเครือ และร่างสั่นเทาที่โอบกอดฉันแนบแน่นไม่ต่างจากคมมีดกรีดลึกถึงขั้วหัวใจ

ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมองไปที่นายเลยด้วยซ้ำ
ทั้งที่เป็นอย่างนั้น...
“อย่าหายไปไหนอีก แล้วฉันจะยกโทษให้นาย”
“...”
“อย่ามัวแต่แปลกใจ สัญญามาสิ เร็ว”
“ไม่ไปไหนอีกแล้ว ฉันสัญญา”
...แต่สุดท้ายทุกสิ่งทุกอย่างที่ประกอบภาพรวมเป็นนายก็ติดอยู่ในใจฉันอย่างไม่อาจลบเลือน