My Baby เด็กดีของคุณหนู

‘เขา’ เป็นคนแปลกหน้าที่ฉันไม่รู้จัก

เป็นคนประหลาดที่ชอบมานั่งหลับที่ป้ายรถเมล์

เป็นคนไม่ปกติที่ใส่ชุดเหมือนเดิมทุกวัน

เป็นคนน่าสงสัยที่ทำตัวลึกลับ

เป็นคนพูดน้อยที่เข้าใจยาก



ส่วน ‘ฉัน’ เป็นคนที่เต็มไปด้วยบาดแผล

เป็นคนที่เปี่ยมล้นด้วยความเจ็บปวด

เป็นคนไม่มีประโยชน์

เป็นคนไม่มีใครต้องการ

เป็นคนที่หายใจทิ้งไปวันๆ



ทว่าเมื่อเราอยู่ข้างกัน

ฉันกลายเป็นเพียงคนคนหนึ่งบนโลกใบนี้ที่ไร้ซึ่งทุกสิ่งให้เหน็ดเหนื่อยหัวใจ

และเขาเป็นเพียงต้นไม้ที่มีไว้ให้ฉันพักพิงแลกกับหยดน้ำเล็กๆ ที่ชโลมลงบนลำต้นนี้

_________________________________________________

“เฮ้อ...” เขาถอนใจเสียงดังอีกครั้งแล้วจู่ ๆ เขาก็ลุกพรวดพราดเดินหายไป ฉันไม่ได้รั้งเขา ไม่ได้ตะโกนถามหรือโทรตามว่าเขาไปไหน ฉันทำเพียงหันกลับมาสู่เรื่องตัวเองอีกครั้ง ทว่าในจังหวะนั้นที่ฉันกำลังจะจมเขาก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าฉัน

อีกครั้ง...ราวกับปาฏิหาริย์

“ดื้อ” ฉันไม่แน่ใจว่านี่เป็นคำเรียกหรือคำต่อว่า แต่เมื่อเขามาทรุดตัวนั่งลงข้างกันฉันก็พลันรับรู้ว่ามันคือคำปลอบโยน “หนูดื้อ”

สิ้นคำพูดนั้นเขาก็วางผ้าเย็นที่ห่อหุ้มน้ำแข็งลงบนข้างแก้มที่ถูกตบของฉัน มันไม่ใช่การกระทำโอนโยนหรือทะนุถนอมแต่ไม่รู้ทำไมขอบตาของฉันกลับรู้สึกอุ่นร้อนขึ้นมา