R O O M

ว่ามาแต่โบราณกาล

ตีหนึ่งลมพัด ตีสองหมาหอน ตีสามผีออก

‘ตุบ! ตุบ! ตุบ!’

เสียงปริศนาดังเป็นจังหวะ ต่อเนื่องยาวนานเกือบหนึ่งชั่วโมง 

ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

เงื้อมื้อ ง้างปาก ทั้งทุบทั้งตะโกน

ให้คนอีกฟากของผนังห้องตระหนัก

“เฮ้! เลิกทำเสียงดังสักที คนจะทำงานทำการ เงินมันต้องหาต้องใช้โว้ย!”

3 นาทีผ่านไป

5 นาที

10 นาที

เงียบสนิททั้งหมด

“...สำนึกผิดแล้วละมั้ง”

เปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ นิ้วขยับพิมพ์ดีด สานต่องานที่ยังคั่งค้าง...

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

“อ้าก!”

เสียงร้องโหยหวนดังแทบจะทันทีที่เสียงปริศนาดังขึ้นอีกครั้ง

ยืดตัว หลังเหยียด ชิดเข้าหากำแพง ทุบกำปั้นรัว ๆ นับครั้งไม่ถ้วน

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

ลงมือเสร็จก็หอบหายใจเฮือกใหญ่ เขาหงุดหงิด หงุดหงิดมาก หงุดหงิ...

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

“โอย อยากจะบ้าตาย”

สองมือกุมหัวสลับกับบีบถูหน้าตัวเองจนยู่ยี่

ทันใดนั้น สองตาพลันเหลือบเห็น

รูเล็ก ๆ ขนาดเท่าตาแมวบนกำแพงแข็ง

ยั่วยวนให้ส่องเข้าไปมองอีกฝั่ง