Risk Heart ดั่งใจผูกรัก

"ปะ ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ฉันขอโทษจริงๆ ค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปหลอกคุณเลย ฉันมีความจำเป็นจริงๆ ค่ะ"
ฉันละล่ำละลักออกไปด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน อยากให้เขาใจเย็นแล้วช่วยฟังสิ่งที่ฉันอยากอธิบาย ฉันไม่ได้ตั้งใจเข้ามาหลอกเขาเลยเพียงแค่ยังหาเวลาบอกเรื่องนั้นกับเขาไม่ได้เท่านั้นเอง
ความจริงแล้วเขาต่างหากล่ะที่หลอกฉัน คนที่ต้องรู้สึกเสียใจมันเป็นฉันต่างหาก
แกร๊ก!
ปืนสีดำทมิฬถูกยกขึ้นจ่อที่ศีรษะของฉันในขณะที่เจ้าของปืนกลับระบายยิ้มหวานส่งมาให้แทน
"หนูอยากเป็นเมียพี่ไม่ใช่เหรอคะ"
เขายังคงระบายยิ้มหวานทั้งๆ ที่ปืนจ่อศีรษะคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง
"ฉะ...ฉันขอโทษค่ะ ปล่อยฉันไปเถอะนะคะ ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายในชีวิตของคุณอีกเลย"
"บังเอิญพี่ไม่ได้ต้องการแบบนั้นซะด้วยสิ"
"ละ แล้วคุณต้องการอะไรคะ"
"ปัง!"
"เฮือก!"
จู่ๆ คุณธีโอก็พูดเสียงดังพร้อมกับแกล้งกดปืนลงเหมือนจะยิงฉันจริงๆ น้ำสีใสที่คลอหน่วงอยู่ตรงขอบตาร่วงลงมาเป็นสาย
"ร้องไห้ทำไมคะ พี่ทำหนูตกใจเหรอ"
เอ่ยถามพลางยกยิ้มมุมปาก มือหนาค่อยๆ เลื่อนเข้าหาใบหน้าของฉันกลับโดนปัดมือทิ้งเสียก่อน
"คุณมันคนบ้า!"
ฉันตวาดออกไปอย่างสุดจะทน เขาเหมือนคนโรคจิตที่คำพูดกับการกระทำสวนทางกันสุดๆ ทั้งที่รู้ว่าฉันกลัวแต่ก็ยังคิดจะแกล้งกันอยู่ได้
แถมยังไม่คิดจะฟังเหตุผลอะไรของฉันเลยสักนิด....
"หึ! หมดเวลาเล่นสนุกแล้วค่ะ"
คุณธีโอลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางยกข้อมือขึ้นมาดูนาฬิกาก่อนจะถอนหายใจออกมาราวกับเหนื่อยหน่ายเสียเต็มประดา
"เฮ้อ~ หนูออกมาเล่นวิ่งไล่จับตอนตีหนึ่งแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะคะ รู้มั้ยว่าพรุ่งนี้พี่มีงานเช้า"
เขาปรายตามองมาทางฉันก่อนจะหันไปสั่งบอดี้การ์ดที่ยืนรออยู่ข้างหลังแล้วเดินนำไปที่รถตู้เบนซ์ของตัวเอง
"พาไปขึ้นรถ"
"ปล่อยนะ ฉันไม่ไป! ปล่อยเดี๋ยวนี้"
ฉันพยายามดิ้นเพื่อเอาตัวรอดเมื่อบอดี้การ์ดชุดดำเดินเข้าไปหิ้วปีกทั้งสองข้าง รู้หรอกว่าไม่มีทางรอดแต่ฉันก็ไม่อยากยินยอมพร้อมใจเดินตามเขาไปเฉยๆ
"อย่าขัดขืนเลยนะครับคุณเจนิส จะเจ็บตัวเปล่าๆ"
พี่ฟาริคหันมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ สุดท้ายฉันก็ถูกพาขึ้นไปนั่งบนรถข้างๆ กับคุณธีโอที่กำลังทอดมองออกนอกต่างรถ นิ้วชี้เคาะลงบนตักแกร่งราวกับกำลังใช้ความคิด
"ต้องทำยังไงคุณถึงจะยอมปล่อยฉันไป"
ในเมื่อหนียังไงก็คงหนีไม่พ้น ทางเดียวคือทำให้เขาพอใจแล้วยอมปล่อยฉันไปเองสินะ
"ครางชื่อพี่เสียงหวานๆ ค่ะ"