หน้าแรกของหนังสืออาจเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด
แต่สำหรับผมมันคงเป็นตอนจบที่โคตรจะเศร้า
เพราะเรา...ไม่ใช่ตัวเอกของเรื่อง
‘ไทม์...เลิกกันเถอะ’
ไม่รู้ว่าเธอแย่งทุกอย่างไปจากผม หรือเขาเอาทุกอย่างไปให้เธอ
ทั้งที่คิดไว้แล้วว่าจะไม่เอาตัวเองเข้าไปยุ่งกับความรัก
แต่หัวใจที่อ่อนแอกลับอ่อนไหวขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเขา
เขาที่พาเรามาเจอกันช่วงมีนาคมของทุกปี
เขาที่มาพร้อมความใส่ใจจากดอกไม้และความหมายของมัน
วันแรกที่เจอกัน เขาให้ลิลลี่สีขาว
“ผมรู้สึกดีที่ได้รู้จักและอยู่ใกล้คุณ”
ในวันที่ผมร้องไห้ เขาให้ดอกคัตเตอร์
“แม้จะไม่มองมาก็ไม่เป็นไร แต่ผมจะอยู่ข้างคุณเสมอ”
ในวันที่พวกเราต้องบอกลา เขาให้ช่อฟอร์เก็ตมีน็อต
“อย่าลืมช่วงเวลาดี ๆ ระหว่างเรานะครับ”
บัดนี้ต้นไม้ที่ปลูกยากที่สุดได้เติบโตขึ้นแล้ว
ต้นไม้ต้นเล็ก ๆ ที่เชื่อมสายใยและสายสัมพันธ์ของเราเข้าด้วยกัน
ต้นไม้ที่จะกลายเป็นรอยต่อจากปัจจุบันสู่อนาคต
#ต้นรักของเรา